clop

Sempre me gustou a túa terra, coas súas paisaxes de eternas carballeiras e bosques caducifolios. Estas fotos coa pedra de equilibrio imposible e a aperta do carballo son un atractivo máis para engadir á lista.
Unha aperta.

Non sei que che diga. O "boom" das granxas de vacas que houbo no fin dos setenta/principios dos oitenta fixo que desaparecesen moitas arbres, o interese polo rendimento rápido do monte e as queimas, fixeron moito mal. Xa non hai tantas carballeiras e non me parece tan idílica a paisaxe.
Se tés interés por chegar ao sitio terá que ser Ana quen che diga o camiño porque eu nunca fun alí. Unha aperta.

¡Vaia! Ana vexo que te especializas en atopar canta pedra viva hai por eses campos. Parece que está a rasca-la cabeza contra a árbore... e debe prestar.
Saúdos